دسته‌ای از قائدان قدیمی در سیوند زندگی می‌کرده‌اند. بازماندگان این طایفه، اجداد خود را از کردهای ساکن زاگرس شمالی و میانی (کردستان، کرمانشاه و...) می‌دانند و نسبتی هم با ایل سگوند دارند.

یک از افراد سرشناس این طایفه، شمس‌الدین قائد سیوندی فرزند قائد احمد شاه بود که به اتفاق برادرش قائد فخرالدین از نیروهای زبده لشکر نادر شاه به شمار می‌رفتند. قائد شمس‌الدین که در خروج افغان‌ها از ایران و به قدرت رسیدن نادر شاه نقش ایفا کرد، متولد سیوند بود و در اواخر عمر، مورد غضب نادر شاه قرار گرفت و با خاندانش از سیوند که مکانی خوش آب و هوا بود، به جنوب فارس که از آب و هوای خوبی برخوردار نبود، تبعید شد. وی در جنوب فارس، شهر وراوی را بنا نهاد. چنانکه در کتاب تاریخ خاندان بزرگ قائد در فارس، آمده است مهاجرت قائدان سیوند به جنوب فارس در دو مرحله مجزا صورت گرفته است؛ مهاجرت نخست به قبل از سال ۱۰۶۰ ه.ق، مربوط می‌شود که البته این مهاجرت به صورت محدود انجام پذیرفته است. مهاجرت دوم که به شکل گسترده‌تری انجام شد به سال ۱۱۵۴ ه.ق، یعنی مدتی پس از نبرد کرنال بازمیگردد.

مکان سیوند قدیم در عهد صفویه در نزدیکی امامزاده عقیل در محلی که امروز به سیوند خرابه مشهور است قرار داشته‌ و چنانکه از قبرنوشته‌‌های قبرستان امامزاده عقیل بر می‌آید، در قرن هفتم هجری در دوره غازان مغول در اینجا ساکن شده‌اند. لوح قبرهای زیادی در قبرستان کنار امامزاده از طایفه قائدهای سیوندی وجود دارد که بر قدیمی‌ترین آنها این نام‌ها حک شده است:

قائد علی بن قائد حسن کرد سلیمان سیوندی متوفی رببع‌الاول ۹۰۷ قمری.

قا‌ئد بابا بن قائد حسن آقا میر سیوندی متوفی ۱۰۲۷ قمری.

قائد کدخدای محترم درویش ابن قائد احمد بن قائد ملک.

قائد کدخدای محترم قیصر بن قائد نجم‌الدین سیوندی متوفی ذیحجةالحرام ۱۰۳۷ هجری قمری.

همانطور که گفته شد این طایفه از قائدهایی هستند که در عصر نادر شاه افشار تبعید شده‌اند و هم‌اکنون بیشتر بازماندگان آنها در بیخه‌جات جنوب ساکنند. رضا فرامرزنسب از پژوهشگرانی است که در کتاب «تاریخ خاندان بزرگ قائد در فارس»، مفصلا درباره قائدان وراوی و سیوند سخن گفته است.

در نزدیکی خورموج بوشهر هم روستایی به نام وراوی وجود دارد. جالب اینجاست که ریش‌سفیدان این منطقه اصالت خود را به وراوی فارس، ارجاع می‌دهند.

دانسته‌های تکمیلی خود را درباره این نوشته با ما به اشتراک بگذارید.